Helden, ik ben er altijd wel wat gevoelig voor geweest. Kijk maar naar dit stuk over mijn helden. Vroeger had ik wat meer helden dan nu en dat komt denk ik doordat ik met mijn 23 jaar bijna ouder ben dan de helft van de spelers in de Eredivisie. Daardoor doet het des te meer pijn als een van die oude helden het moeilijk heeft. Zoals Marco van Basten zondag. Ik vond het een beetje gênant. Sorry, Marco. Dit hoor jij niet te doen.
Marco van Basten. Hier kan ik hele verhalen vertellen waarom hij zo’n held is, maar elke Nederlandse voetballiefhebber weet dat allang. “Oh, wat een goal! Wat een goal! Wat een schitterend doelpunt zeg, ja. Niet te geloven zoals hij die bal uit de lucht oppakt daar. Niet te geloven. ” Van Basten, met het maken van deze goal werd hij voor altijd een held. En daarna presteerde hij ook niet gek in Milaan.
Maar daarna leek hij weg te zijn. Van Basten, lekker aan het golfen. Met de voetjes op de kort gemaaide green. Tot de zomer van 2003, toen hij de leidende man werd bij Jong Ajax en daar de dubbel mee pakte. Goed genoeg voor een promotie: bondscoach van Oranje met slechts een seizoen ervaring. Niet verkeerd, dacht ik zo. En ook de prestaties bij het Nederlands Elftal waren niet slecht, hoewel hij als coach niet presteerde wat hij als speler wel deed: een trofee winnen.
In 2008/2009 was hij coach van Ajax. Ook in Amsterdamse dienst pakte hij geen prijs. Ajax en Van Basten leken bij tijd en wijle zelfs een beetje radeloos. En dat deed me toen al wat zeer. De wereldvoetballer van het jaar 1991 moest werken met spelers als Jeffrey Sarpong, Rasmus Lindgren en Kennedy Bakircioglü. En het klikte niet. Het werkte gewoon niet. Het was zelfs zo erg dat Van Basten na een gelijkspel in de eigen ArenA tegen Heracles Almelo woedend was op de vierde official. Scheidsrechter Pol van Boekel had namelijk een doelpunt van de Amsterdammers onterecht afgekeurd, waarop Van Basten verhaal haalde: “Dit is een wedstrijd voor ons, een heel belangrijke wedstrijd.” Waarop de vierde official reageert: “Snap ik.” Au. En diezelfde vierde official noemt Van Basten ook consequent “trainer”.
Van Basten verloor hier in mijn ogen een beetje van z’n magie. De grote man van 20 jaar eerder stond daar machteloos tegenover de vierde official. Hij had gelijk, dat doelpunt was onterecht afgekeurd. En Van Basten wíst het. En misschien wist de vierde official het stiekem ook wel, maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen. Pijnlijk was het, gewoon echt pijnlijk.
Zondagmiddag was het weer raak. Heerenveen stond 2-0 achter tegen Feyenoord en kreeg een penalty tegen, plus een rode kaart voor Christian Kum. Te zwaar, aldus Van Basten. Dit keer zocht hij niet de vierde official op, omdat hij nu ook weet dat dat geen zin heeft. Nee, Van Basten liep naar de camera en vertelde aan de mensen thuis dat het “fucking bullshit” was. In Nederland zijn we waardeloos met regels en voetbal is een mannensport, zo liet Van Basten weten. Naast hem stond Kenneth Otigba klaar om in te vallen. Ik voelde dat ik moest ingrijpen.
Marco van Basten, kom op. Jij, de man die ons naar onze enige nationale triomf ooit schoot. Je deed wat Arjen Robben niet kon. Toen je scoorde was Nederland in rep en roer. Toen je stopte huilden mannen als Fabio Capello. Schreeuwen naar officials en camera’s past niet bij jou. Marco van Basten hoort trainer te zijn van een ploeg die prachtig voetbal op de mat legt. Steekpassjes en wereldgoals, dat hoort bij Marco van Basten. Na dit seizoen ben je weg bij Heerenveen. Ik hoop van harte dat je me volgend seizoen dat mooie voetbal laat zien. Alvast bedankt, Marco.
Geef een reactie