Afgelopen seizoen liet feilloos zien dat Nederland helemaal niets meer te zoeken heeft in Europa. Gelukkig is er één man die laat zien dat ons land nog steeds groot kan zijn.
Toen de ogen van de wereld zich zaterdagavond op Lissabon richtten leek het lichtjaren ver en millennia terug dat een machteloos Ajax met 0-0 gelijkspeelde tegen AC Milan. En ook de dubbele verliespartij van AZ tegen de eigenaar van het prachtige Portugese stadion leek een vage herinnering aan een vergeeld verleden. De rest van de Nederlandse inzending kon al helemaal op weinig Europese goedkeuring rekenen (PSV had net zo goed Ilse en Waylon als spitsenduo kunnen inzetten), zij werden weggevaagd door Luxemburgers, Bulgaren en Roemenen.
Nederland is helemaal niets meer en zelfs het predikaat ‘Mickey Mouse-competitie’ is te veel eer voor de zwalkende jeugdelftallen die als stroeve oude mannen door Europa strompelen. Vergane glorie, de Nederlandse voetbalidentiteit is jaren terug al in flets oranje vlammen opgegaan.
Toch stapte er in het Estadio da Luz, na eerst waarschijnlijk enigszins verbaasd te hebben toegekeken terwijl honderden ballerina’s in driehoekige klaptafeltutu’s een act uitvoerden met een diepere betekenis die net zo spoorloos was als de tondeuse van David Luiz, een Nederlands team met opgeheven hoofd het veld op: Björn Kuipers en zijn kornuiten. Stoere Hollandse jongens, nuchter tot op het bot. Zie de 41-jarige eigenaar van de beste C1000 van Nederland maar eens op de kast te jagen. Lukt je niet.
En ze hebben het gepropeerd hè. Heethoofden als Gabi, Raphaël Varane en zelfs Diego Simeone slaagden er echter niet in. Kuipers deed gewoon wat hij altijd doet: een heel prima wedstrijdje fluiten. De beste scheidsrechters zijn altijd die waarvan je niet merkt dat ze er zijn en zo floot onze Neerlandse trots.
Twaalf gele kaarten deelde Kuipers uit, een record voor een Champions League-finale. Dat de voetbaljournalisten van over heel de wereld desondanks hun hooivorken in de schuur lieten roesten en hun fakkels niet aanstaken, betekent dat elk van die kaarten terecht was. De Spaanse slagers waren namelijk flink bezig. En toen al in de 27e minuut een opstootje uitbrak tussen Sergio Ramos en Raúl Garcia leek de burenruzie uit te groeien tot een full-on burenoorlog, maar Kuipers reageerde meteen met welgeplaatste kaarten en zijn imponerende supermarktmanagersoverwicht.
Natuurlijk, in de verlenging liep het totaal uit de hand toen Atlético-bendeleider Simeone de Real-verdediger Varane in elkaar wilde rossen (wat hem waarschijnlijk niet zou lukken) en de Fransman zelf ook door het lint ging, maar ook dit loste Kuipers weer adequaat (ja, niet alleen goed, maar zelfs adequaat) op. Hij liet de boel even uitrazen en stuurde de gefrustreerde Simeone, die de cup met de grote oren door zijn vingers voelde glippen, naar de tribune. De keiharde coach ging geen seconde in discussie en liep gedwee de tribune op. Menig Spaans arbiter zal voor de tv aantekeningen hebben zitten maken.
Kuipers heeft een prestatie van wereldklasse geleverd zaterdag en een WK-finale lijkt niet ondenkbaar, Oranje zal toch niet ver komen… Bovendien heeft hij de Nederlandse eer in één van de Europees meest teleurstellende seizoenen ooit nog een klein beetje hoog gehouden. En dat geeft te denken. We zeiken al jaren – al dan niet terecht – op onze scheidsrechters, maar inmiddels presteren onze clubs slechter dan de arbiters. Een trieste vaststelling.
Natuurlijk heeft Kuipers geen last van een budget, en concurrenten die geld toegestopt krijgen van rijke Russen en Arabieren, en ligt het allemaal niet zo simpel. Maar feit is wel dat onze beste Nederlander in de Champions League dit seizoen een scheidsrechter was. En het is ook niet zo ondenkbaar dat diezelfde Nederlander op het WK ook weer het beste is dat wij in huis hebben. Echte mannen dragen oranje, en geen geel. Althans, zo moet het zijn.
Geef een reactie