Voetbalminnend Colombia heeft zich maandenlang de jicht in de klauwen gebeden voor een wonderbaarlijk herstel van sterspeler Falcao. Het heeft niet mogen baten, maar ook zonder El Tigre is Colombia in staat om het ver te schoppen op het WK in Brazilië.
22 januari 2014: Radamel Falcao speelt met AS Monaco een bekerwedstrijd tegen Monts d’Or Azergue Foot uit Chasselay, dat uitkomt op het vierde niveau in Frankrijk. Falcao maakt nog de openingstreffer voor Monaco, maar vlak voor rust slaat het noodlot toe: Soner Ertek bombardeert zichzelf tot enemigo público van Colombia als hij met een onzorgvuldige tackle de achterste kruisband van de linkerknie van Falcao doet knappen.
De conclusies worden al snel getrokken: Falcao mist de rest van het seizoen. Maar vooral: El Tigre mist het WK.
De revalidatie van Falcao was sindsdien dagelijks voorpaginanieuws in Colombia. Hij wilde er ondanks de sombere prognoses voor gaan. Hij geloofde er heilig in dat hij fit kon geraken voor het WK; en Colombia geloofde met hem mee. Maar eigenlijk is het nooit reëel geweest. Vijf maanden na het oplopen van een dermate ernstige kwetsuur alweer volledig hersteld én fit voor een WK zijn? No puede ser. Op 2 juni, de dag van de bekendmaking van de WK-selecties, werd dan ook definitief duidelijk dat Falcao het niet heeft gered.
Het nieuws dompelde het overgrote deel van Colombia in rouw. Ergens wel te begrijpen, want het is wel je beste speler – en tegelijkertijd één van de beste spitsen ter wereld – die afhaakt. Wat men echter lijkt te vergeten is dat Colombia meer heeft dan alleen Falcao. Véél meer zelfs.
Meer spitsen bijvoorbeeld, want die zijn er in overvloed. Zo is er Jackson Martínez: sterke spits van FC Porto die sinds zijn komst van het Mexicaanse Chiapas FC al goed is voor 46 goals in 60 wedstrijden. Of Adrián Ramos: de Hertha BSC-spits die volgend seizoen voor Borussia Dortmund speelt. Maar ook Carlos Bacca, de voormalig buschauffeur die vorige maand nog de Europa League won met zijn club Sevilla, is een Colombiaan.
Zomaar drie centrumspitsen die Falcao kunnen vervangen, en die dan ook alle drie door bondscoach José Pekerman zijn opgeroepen voor het WK. Datzelfde geldt voor Teófilo Gutiérrez (River Plate) en Victor Ibarbo (Cagliari), die eveneens in de spits kunnen spelen (en dan te bedenken dat Luis Muriel (Udinese), Hugo Rodallega (Fulham) en Duván Zapata (Napoli) nog thuis worden gelaten). Daarnaast beschikt Colombia over middenvelders die zelfs de moeder van Falcao nog in staat kunnen stellen om te scoren: James Rodríguez, Juan Guillermo Cuadrado, Juan Fernando Quintero, Fredy Guarín… Het is een luxe waar niet veel landen uit kunnen putten.
Kortom, dat het voor Falcao een gigantische teleurstelling is dat hij het WK in Brazilië niet zal meemaken staat buiten kijf, maar voor Colombia hoeft het geen ramp te zijn. De vervanging is in goede handen, meerdere handen zelfs. Het spel zal bovendien minder gefocust zijn op één speler; in die zin kan er uit de afwezigheid van Falcao misschien zelfs wel iets moois ontstaan.
Geef een reactie